ឧបករណ៍ដៃ
រនាតឯក ជាឧបករណ៍តន្រ្តីបុរាណខ្មែរមួយប្រភេទ។ ឧបករណ៍នេះមានសារៈសំខាន់មិនអាចអត់បាននៅក្នុវង់ភ្លេងមហោរី ព្រោះវាជាឧបករណ៍សំខាន់ផ្នែកសាច់បទ។
|
រនាតឯក
រនាតឯកមានស្នូកកោងទ្រវែងមានបណ្តោយប្រវែង ១,០១ម និង
ទទឹកប្រវែង ០,១១ម។ ស្នូកសម្នៀងធ្វើឡើងដោយជញ្ជាំងស្នក ខោលពីរ និងបាតស្នកមួយ។ នៅខាងក្រោមចំកណ្តាលស្នូកមាន ជើងពានសំរាប់ទ្ររនាតអោយមានលំនឹង។ ស្នូកខោលនិងជើង ពាននេះធ្វើអំពីឈើបេង ឬនាងនួនឬប្រភេទឈើផ្សេងៗទៀត។ ស្នូករនាតទាំងមូលត្រូវបានលោកតាចាស់ៗជំនាន់ដើមឆ្លាក់ភ្លុកជា ក្បាច់ភ្ញីបង្កប់ចូលទៅក្នុងសាច់ឈើអោយមានសោភ័ណភាពរស់ រវើកហាក់បីដូចជាវត្តុមានជីវិត។ ផ្លែសម្នៀងធ្វើពីឬស្សី ឬឈើដោតតំរៀបគ្នាដោយខ្សែហើយចងព្យួរ លាតសន្ធឹងពីខោលម្ខាងទៅខោលម្ខាងទៀតអោយផុតពីគែមស្នូក ងាយស្រួសនឹងបន្លឺសម្លេងបានល្អ។ ផ្លែទាំង១២ នេះមានទំហំប៉ុនគ្នា តែមានប្រវែងកាន់តែខ្លីបន្តិចម្តងៗពីឆ្វេងមកស្តាំ។ |
រនាតធុង
រនាតធុងគឺជាឧបករណ៍ភ្លេងខ្មែរមួយប្រភេទដែលមានវត្តមានជានិច្ច
ក្នុងវង់ភ្លេងពិណពាទ្យតាំងពីមុនសម័យអង្គរមកម៉្លះ។ រនាតធុងនេះមានស្នូកទាំងមូលធ្វើពីឈើដូចជាឈើ ខ្នុរ នាងនួន ស្រឡៅដែលជាប្រភេទឈើមានគុណភាពល្អសំរាប់ឧបករណ៍តន្ត្រី ។ ស្នូកទាំងបួនជ្រុងមានបណ្តោយប្រវែង ៩៧ស.ម និងទទឹកប្រវែង ២៦ស.ម។ នៅខាងក្រោមស្នូកមានជើងបួនសំរាប់ទ្រ។ ផ្លែសម្នៀង មាន១៦ និងផ្លែនីមួយៗត្រង់ចុងសងខាងផ្នែកខាងក្រោម។ ក្នុងវង់ភ្លេងពិណពាទ្យ ឬវង់ភ្លេងមហោរី គេត្រូវដាក់រនាតធុងនៅខាងឆ្វេងរនាតឯករនាតនេះមានតួនាទីសំខាន់ព្រោះវាជួយបន្ទរសម្នៀងឲ្យមានភាពឆ្លះគ្នាយ៉ាងពិរោះ។ |
|
|
គងវង់តូច
គងវង់តូចជាឧបករណ៍តន្រ្តីបុរាណខ្មែរមួយប្រភេទដែលមាននៅក្នុងវង់ភ្លេងពិណពាទ្យវាមានរូបរាងដូងកង់រទេះនិងមានសម្នៀង ១៦ដូចជាៈ តួរបស់វាធ្វើអំពីដើមផ្តៅដំបង និងឈើខ្លឹមឬភ្លុកដំរី។ ផ្លែសម្នៀងគងនិមួយៗមានពកចំកណ្តាលហៅថាៈ ដោះ មានឆ័ត្រព័ទ្ធជុំវិញ។ នៅលើឆ័ត្រនោះមានចោះរន្ធ ៤ គឺម្ខាងពីរសំរាប់ដោតខ្សែចងព្យួរទៅនឹងតួ។ ផ្លែទាំង ១៦មានទំហំតូចឬធំជាងគ្នាតិចតួចគេយកផ្លែទាំងនោះចងព្យួរតំរៀបគ្នាត្រង់ចន្លោះវង្វង់គងតាមលំដាប់ទំហំ ពីស្តាំទៅឆ្វេងពីតូចទៅធំ។
ខ្សែចងព្រ័ត្រ ធ្វើអំពីស្បែកគោឬស្បែកសត្វផ្សេងៗ។គេយកស្បែកនេះទៅច្រៀកជាចំរៀកតូៗ។ |
គងវង់ធំ
គងវង់ធំគឺជាឧបករណ៍មួយប្រភេទដែលមាននៅក្នុងរង្វង់ភ្លេងពិណ្យ
ពាទ្យ។ គងនេះមានផ្លែ១៦ ឬ១៦សម្នៀង។ ផ្លែរបស់វាធ្វើអំពីលង្ហិនឬសាច់ខាត់សុទ្ធ។ឧបករណ៍នេះមានផ្លែពីធំទៅតូចពីឆ្វេងមកស្តាំតាមលំដាប់។ វង់គងធ្វើអំពីវ័រផ្តៅដំបង។ គេយកវ័រផ្តៅ៤កំណាត់មកពត់អោយមានរាងជារង្វង់មូល។គេបញ្ចុះជើងទៀនបញ្ឍរភ្ជាប់ពីរង្វង់ខាងក្រោមទៅរង្វង់ខាងលើ ដោយមានចន្ទុលញែកដោយយកខ្សែស៊កត្រង់រន្ធទាំងបួនដែលគេបានចោះនៅលើឆ័ត្រ។ ខ្សែចងផ្លែគងធ្វើអំពីស្បែកគោ ឬស្បែកសត្វផ្សេងៗដែលអាចធ្វើបាន។ ផ្លែធំឬ សម្នៀងធំនៅខាងឆ្វេងបន្ទាប់មកផ្លែតូចឬសម្នៀងតូនៅខាងស្តាំ។ ផ្លែសម្នៀងមានពកចំកណ្តាលហៅថា ដោះគង។ |
|
|
ឈឺង
ឈឺងគឺជាឧបករណ៍តន្រ្តីខ្មែរមួយប្រភេទដែលត្រូវបានគេចាត់ចូលទៅក្រុមនៃពពួកគ្រឿងគោះទង្គិចឲ្យកើតជាសម្នៀង។ ឧបករណ៍នេះមានគូរៗដែលមានរាងដូចជាដោះក្រមុំធ្វើអំពីលង្ហិនសុទ្ធ។ វាមានអង្គត់ផ្ចត់ប្រហែល ៨ស.ម និងនៅចំកំពូឡដោះនៃឧបករណ៍ឈឺងមានចោះរន្ធមួយសំរាប់ស៊កខ្សែប្រវែង២០ ស.មពីមួយទៅមួយទៀត។វាមានសម្នៀងពីរបែបគឺៈ សម្នៀងទី ១ ឆុប ប្រើនៅចំដើមចង្វាក់ឬចង្វាក់ទី១ គេគោះផ្ទប់ផ្ទៃមុខរបស់ឈឺងទាំងពីរ។ រីឯទី២ ឆឹងនៅចុងចង្វាក់គេគោះផ្ទប់បញ្ចឹតគ្នាបន្តិចត្រង់គែមរបស់ឈឺងទាំងពីរ។
|
សម្ភោរ
សម្ភោរ គឺជាឧបករណ៍តន្ត្រីខ្មែរមួយប្រភេទ ដែលត្រូវបានគេចាត់ចូលទៅក្នុងពពួកក្រុមគោះដំ។ គេច្រើនយកឈើខ្លឹមមកធ្វើវាដូចជាៈ ដើមកកោះ រាំង បេង ខ្នុរជាដើម។ វាមានរាងមូលទ្រវែង ធំកណ្តាល ជមសងខាង ដែលមានទទឹង ០,៣៥សម និងបណ្តាយ ០,៥៥សម។
គេយកស្បែកសត្វគោឬសត្វសេះសំរាប់ប្រើក្នុងការដសា់ស្បែកសម្ភោរឬក៏ហៅថា ពាស។ ស្បែកនោះត្រូវបានគេកាត់ជារាងមូលធំជាងមាត់សម្ភោរប្រហែលជាពីរធ្នាប់។ ក្នុងការសម្តែងគេវាយនឹងប្រអប់ដៃទាំងសងខាងគឺដៃស្តាំវាយខាងមុខធំ និងខាងឆ្វេងវាយខាងមុខតូច។ |
|
|
ស្គរធំស្គរធំជាឈ្មោះនៃឧបករណ៍តន្រ្តីបុរាណខ្មែរមួយប្រភេទ ដែលមានតាំងពីយូរលង់ណាស់មកហើយវាមាវត្តមានជានិច្ចនៅក្នុងវង់ភ្លេងពិណពាទ្យ។ វាតែងតែមានស្គរពីរទន្ទឹមគ្នាពេលសម្តែង។
ឧបករណ៍នេះធ្វើអំពីឈើខ្នុរឬដើមឈើច្រេះ ដែលជាប្រភេទឈើមានគុណភាពផ្នែកសម្នៀង។ នៅពេលសម្តែងគេតែងតែរៀបចំស្គរធំ និងតូចនិងសម្ភោរឲ្យនៅមុខគេនៅក្នុងវង់ភ្លេងទាំងមូល ពីព្រោះសម្នៀងរបស់វាជាសម្នៀងមួយដែលខ្លាំងហើយសន្ធាប់ជាងគេនៅក្នុងវង់ភ្លេងពិណពាទ្យ។ |
